Hanoi!
Door: Marloes stam
Blijf op de hoogte en volg Marloes
13 Augustus 2014 | Vietnam, Hanoi
Lieve mensen,
Na onze boottocht in halong bay gingen we dus terug richting Hanoi. We besloten naar een backpackers hostel te gaan omdat het vorige hostel in Hanoi nogal saai was (en omdat we misschien een paar dingen uit de minibar vergeten waren op te geven). Eenmaal in Hanoi besloot onze guide ons lopend naar het hostel te brengen. Het was bijna onmogelijk hem te volgen want het verkeer hier is gekkenwerk. Als je de straat over steekt hoor je ongeveer 10 mensen op scooters, tuktuks en auto's naar je toeteren en wordt je telkens bijna voor je sokken gereden. Onze guide omschreef het als het dansen van de cha-cha-cha tussen het verkeer door.
Uiteindelijk kwamen we bij het hostel aan en bleek er geen plek meer. Gelukkig hadden ze nog een andere vestiging in de stad waar wel nog bedden waren, we kregen een gratis taxiritje die kant op. Eenmaal daar zag het eruit als een perfect hostel; veel jonge mensen, gezellige sfeer en er werd vanavond een barbecue op het dak gehouden!
Eerst even onze backpacks in de kamer gelegd waar we onze twee Noorse kamergenoten ontmoetten. Twee jongens die al een paar maanden aan het reizen waren en overduidelijk erg moe waren nu. Wij besloten snel een bus te boeken voor morgennacht (een zogenaamde slaapbus met airco en tv, we hoopten op het beste). Ook nog even snel wat geld pinnen (na 4 pinautomaten en 6 straten verder eindelijk een goede gevonden).
In de avond gingen we dus barbecuen op het dakterras. Hier had je een uitkijk op het straatje waar ons hostel lag en waren heel wat groepjes backpackers gezellig biertjes aan het drinken en hamburgers eten. Wij sloten aan bij een leuk gezelschap; een Brits meisje uit Londen, Britse jongen van een eilandje aan de Britse oostkust, Australische ex-airforce man, jongen uit Québec (Frans gedeelte Canada) en nog twee Amerikaanse jongens. We besloten levensgrote yenga te spelen en op de blokken stonden allerlei vragen en opdrachten. Er was zelfs een draaiwiel waar je soms werd heen gestuurd om vervolgens weer een andere opdracht te krijgen.
Na ongeveer een half uur gingen steeds meer mensen meespelen en werden inmiddels de shotjes door de Canadese hostelmedewerkster aangedragen. Het leek al laat maar de avond was nog jong en rond half 10 gingen we een kroegentocht door Hanoi doen. Na een half uurtje lopen kwamen we aan bij het eerste hostel waar ze geen plek voor ons hadden en die was omgetoverd tot club met dansvloer. Echter, met gevoelstemperatuur 45 in een bar is het bijna niet uit te houden. Het weer hier in Hanoi is erg drukkend en benauwd en zodra je 10 meter loopt staat het zweet op je voorhoofd. Maargoed veel kan je er niet aan doen en inmiddels zat de sfeer er goed in! Veel leuke mensen ontmoet en Fiona kreeg een ballon kado (mignon uit dispicable me). Rond half 1 besloten we terug te gaan naar het hostel en hier stond een brandweerwagen buiten en er kwam een verschrikkelijke geur uit het hostel. Bleek dat er riolerigsleidingen waren geknapt. We besloten nog even van dit shouwspel te genieten in de lobby onder genot van een watertje. Bruin water kwam tussen de voegen van de vloer vandaan en spoot onze kant op. De mannen zogen het vervolgens op met een soort stofzuiger maar de stank werd er niet minder op. De volgende dag hadden we al om 7 uur s ochtends afgesproken met het Britse meisje, Britse jongen en de Australische man om naar het mausoleum van ho chi min te gaan om de ergste drukte voor te zijn.
Met een paar uur slaap gingen we dus op naar het mausoleum waar het lichaam van ho chi minh ligt opgebaard (hij overleed in 1969). Onze taxi zette ons af en uiteindelijk hebben we nog een half uur om moeten lopen omdat het hele gebied rondom streng wordt bewaakt door mannen met geweren. Met die onverbiddelijke hitte hadden we het gevoel of we al een halve marathon gelopen hadden toen we bij de ingang kwamen. Eenmaal daar bleken fie, ik en het Britse meisje ongepast gekleed en moesten we sjaals aanschaffen om onze respect te tonen aan ho chi minh. Voor het eerst in Vietnam kreeg ik het gevoel of ik in een communistisch land was. Bij de ingang keken ze streng en schreeuwden ze steeds dat we twee aan twee moesten lopen. Vervolgens moest iedereen in een bepaald tempo doorlopen en overal werden beelden getoond van het concert waar ho chi minh werd herdacht. Overal hingen camera's en wij voelden ons als een stel schoolkinderen die kattenkwaad wilden uithalen om de rare disciplines te doorbreken. Eenmaal binnen werden we verwelkomd door airco wat voor ons eigenlijk al dit hele uitje goedmaakte. Vervolgens stond er op elke hoek iemand om je in de gaten te houden en eenmaal in de kamer aangekomen waar de beste man lag opgebaard had je ongeveer 30 seconden om er langs te lopen. Ik vond het op een wassenbeeld lijken en wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Al helemaal omdat ik van de Amerikaanse jongen in het hostel had gehoord dat ho chi minh liever gecremeerd had willen worden. Het Britse meisje wilde graag een foto maken en nam haar iPhone uit haar zak. Op het moment dat een van de bewakers dit zag werd ze bij haar arm gepakt en zo snel als het maar kon naar buiten begeleid alsof ze net een zware overtreding had begaan (had ze ook in hun ogen). Wij waren haar ineens kwijt en hebben buiten als een stel (wederom) giechelende schoolkinderen haar staan opwachten. Na 20 minuten kwam ze naar buiten en vertelde ze hoe ze door de bewakers werd verhoord, hoe ze haar telefoon hadden gecheckt op foto's (en hier op alleen maar gekke foto's van haarzelf stuitte) en hoe ze haar naam en adres moest afgeven. Dit was zeker een geslaagde ochtend.
In de middag zijn we een tour door de stad gaan doen met een guide uit het hostel en daarna naar de befaamde schoenenstraat waar fie Nikes gekocht heeft. Vervolgens geluncht op het dakterras van hotel dat uitkeek op de rivier en daana op naar twee musea die we graag wilden zien: het womans museum (over vrouwen tijdens de Vietnam oorlog) en army museum. Je betaalt hier bijna niks voor een museum en ik vond het zeker de moeite waard! Na ons drukke sightseeing schema heb ik nog snel een nieuwe rugzak gekocht en vervolgens snel gedoucht en toen op naar de bus. Onze Britse en Canadese vrienden zwaaiden ons uit en wij gingen op naar hoi an! Een kustplaats in het midden van Vietnam.
Meer volgt!
Loes
Na onze boottocht in halong bay gingen we dus terug richting Hanoi. We besloten naar een backpackers hostel te gaan omdat het vorige hostel in Hanoi nogal saai was (en omdat we misschien een paar dingen uit de minibar vergeten waren op te geven). Eenmaal in Hanoi besloot onze guide ons lopend naar het hostel te brengen. Het was bijna onmogelijk hem te volgen want het verkeer hier is gekkenwerk. Als je de straat over steekt hoor je ongeveer 10 mensen op scooters, tuktuks en auto's naar je toeteren en wordt je telkens bijna voor je sokken gereden. Onze guide omschreef het als het dansen van de cha-cha-cha tussen het verkeer door.
Uiteindelijk kwamen we bij het hostel aan en bleek er geen plek meer. Gelukkig hadden ze nog een andere vestiging in de stad waar wel nog bedden waren, we kregen een gratis taxiritje die kant op. Eenmaal daar zag het eruit als een perfect hostel; veel jonge mensen, gezellige sfeer en er werd vanavond een barbecue op het dak gehouden!
Eerst even onze backpacks in de kamer gelegd waar we onze twee Noorse kamergenoten ontmoetten. Twee jongens die al een paar maanden aan het reizen waren en overduidelijk erg moe waren nu. Wij besloten snel een bus te boeken voor morgennacht (een zogenaamde slaapbus met airco en tv, we hoopten op het beste). Ook nog even snel wat geld pinnen (na 4 pinautomaten en 6 straten verder eindelijk een goede gevonden).
In de avond gingen we dus barbecuen op het dakterras. Hier had je een uitkijk op het straatje waar ons hostel lag en waren heel wat groepjes backpackers gezellig biertjes aan het drinken en hamburgers eten. Wij sloten aan bij een leuk gezelschap; een Brits meisje uit Londen, Britse jongen van een eilandje aan de Britse oostkust, Australische ex-airforce man, jongen uit Québec (Frans gedeelte Canada) en nog twee Amerikaanse jongens. We besloten levensgrote yenga te spelen en op de blokken stonden allerlei vragen en opdrachten. Er was zelfs een draaiwiel waar je soms werd heen gestuurd om vervolgens weer een andere opdracht te krijgen.
Na ongeveer een half uur gingen steeds meer mensen meespelen en werden inmiddels de shotjes door de Canadese hostelmedewerkster aangedragen. Het leek al laat maar de avond was nog jong en rond half 10 gingen we een kroegentocht door Hanoi doen. Na een half uurtje lopen kwamen we aan bij het eerste hostel waar ze geen plek voor ons hadden en die was omgetoverd tot club met dansvloer. Echter, met gevoelstemperatuur 45 in een bar is het bijna niet uit te houden. Het weer hier in Hanoi is erg drukkend en benauwd en zodra je 10 meter loopt staat het zweet op je voorhoofd. Maargoed veel kan je er niet aan doen en inmiddels zat de sfeer er goed in! Veel leuke mensen ontmoet en Fiona kreeg een ballon kado (mignon uit dispicable me). Rond half 1 besloten we terug te gaan naar het hostel en hier stond een brandweerwagen buiten en er kwam een verschrikkelijke geur uit het hostel. Bleek dat er riolerigsleidingen waren geknapt. We besloten nog even van dit shouwspel te genieten in de lobby onder genot van een watertje. Bruin water kwam tussen de voegen van de vloer vandaan en spoot onze kant op. De mannen zogen het vervolgens op met een soort stofzuiger maar de stank werd er niet minder op. De volgende dag hadden we al om 7 uur s ochtends afgesproken met het Britse meisje, Britse jongen en de Australische man om naar het mausoleum van ho chi min te gaan om de ergste drukte voor te zijn.
Met een paar uur slaap gingen we dus op naar het mausoleum waar het lichaam van ho chi minh ligt opgebaard (hij overleed in 1969). Onze taxi zette ons af en uiteindelijk hebben we nog een half uur om moeten lopen omdat het hele gebied rondom streng wordt bewaakt door mannen met geweren. Met die onverbiddelijke hitte hadden we het gevoel of we al een halve marathon gelopen hadden toen we bij de ingang kwamen. Eenmaal daar bleken fie, ik en het Britse meisje ongepast gekleed en moesten we sjaals aanschaffen om onze respect te tonen aan ho chi minh. Voor het eerst in Vietnam kreeg ik het gevoel of ik in een communistisch land was. Bij de ingang keken ze streng en schreeuwden ze steeds dat we twee aan twee moesten lopen. Vervolgens moest iedereen in een bepaald tempo doorlopen en overal werden beelden getoond van het concert waar ho chi minh werd herdacht. Overal hingen camera's en wij voelden ons als een stel schoolkinderen die kattenkwaad wilden uithalen om de rare disciplines te doorbreken. Eenmaal binnen werden we verwelkomd door airco wat voor ons eigenlijk al dit hele uitje goedmaakte. Vervolgens stond er op elke hoek iemand om je in de gaten te houden en eenmaal in de kamer aangekomen waar de beste man lag opgebaard had je ongeveer 30 seconden om er langs te lopen. Ik vond het op een wassenbeeld lijken en wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Al helemaal omdat ik van de Amerikaanse jongen in het hostel had gehoord dat ho chi minh liever gecremeerd had willen worden. Het Britse meisje wilde graag een foto maken en nam haar iPhone uit haar zak. Op het moment dat een van de bewakers dit zag werd ze bij haar arm gepakt en zo snel als het maar kon naar buiten begeleid alsof ze net een zware overtreding had begaan (had ze ook in hun ogen). Wij waren haar ineens kwijt en hebben buiten als een stel (wederom) giechelende schoolkinderen haar staan opwachten. Na 20 minuten kwam ze naar buiten en vertelde ze hoe ze door de bewakers werd verhoord, hoe ze haar telefoon hadden gecheckt op foto's (en hier op alleen maar gekke foto's van haarzelf stuitte) en hoe ze haar naam en adres moest afgeven. Dit was zeker een geslaagde ochtend.
In de middag zijn we een tour door de stad gaan doen met een guide uit het hostel en daarna naar de befaamde schoenenstraat waar fie Nikes gekocht heeft. Vervolgens geluncht op het dakterras van hotel dat uitkeek op de rivier en daana op naar twee musea die we graag wilden zien: het womans museum (over vrouwen tijdens de Vietnam oorlog) en army museum. Je betaalt hier bijna niks voor een museum en ik vond het zeker de moeite waard! Na ons drukke sightseeing schema heb ik nog snel een nieuwe rugzak gekocht en vervolgens snel gedoucht en toen op naar de bus. Onze Britse en Canadese vrienden zwaaiden ons uit en wij gingen op naar hoi an! Een kustplaats in het midden van Vietnam.
Meer volgt!
Loes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
