Vang vieng & vientianne
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Marloes
05 Augustus 2014 | Laos, Luang Prabang
Lieve mensen,
De dag na de irish pub (waar ze naast guiness ongeveer elke soort drank serveerden) besloten we te gaan tuben. Je begrijpt, echt fit waren we niet maar we besloten na een ontbijt van spaghetti en cordon bleu (niet te eten) dat we er klaar voor waren. Ieder kreeg zijn eigen band en samen met de Nederlandse meisjes Carmen en Lisa en drie Britse jongens uit Londen werden we naar de eerste bar gebracht. Net toen we wegreden kwam de regen met bakken uit de hemel en waren we dus al helemaal doorweekt voordat we het water in geweest waren.
In de eerste bar waren verdwaalden backpackers met glitters op hun gezicht en eyeliner aan het bierpongen. Ik besloot mee te doen maar liet het drinken over aan mijn teamgenoot. De sfeer was goed maar zweverig. Een meid uit tel aviv ging helemaal los in haar eentje en ging een yoga act opvoeren vlak voor de rivier. De propper van de meest foute bar was er ook te bekennen inclusief foute legging en gouden kettingen, hij vroeg of ik zijn schouders wilde masseren, ik heb hem vriendelijk bedankt en uiteindelijk kreeg die het voor elkaar dat een Britse jongen die eer had.
Toen de regen voorbij was besloten we in onze banden te stappen, de rivier in en op naar de volgende bar. Deze bleek maar 10 minuten verder op en dit bleek ook gelijk de laatste te zijn. Hier konden we jeu de boulen, tafeltennissen, basketballen, volleyballen en in hangmatten liggen. De sfeer wat ontspannen en na een tijdje kwamen ook de drie Nederlandse broers uit Houten. Ook nog een aardige Brit ontmoet die in Australië werkte en een jongen uit Liverpool. Rond 17 uur besloten we naar het einde te gaan met een grote groep. Dus met onze band weer de rivier op; fenomenaal uitzicht tussen de rotswanden! Uiteindelijk begon het te schemeren en wisten we dat we moesten opschieten omdat het hier van het een op andere moment donker wordt, en in het donker op een rivier waar de stroming soms wat verraderlijk is leek ons onhandig.
Na drie kwartier en het ontwijken van enkele opstakels (stenen, houten vlotten) hadden we toch het eindstation gevonden. Hier probeerden ze ons nog drankjes aan te smeren maar aangezien we alleen hadden ontbeten zijn we snel naar het hostel gegaan, omgekleed en lekker wat gegeten. In het restaurantje (met vreemd personeel dat dus zowel mannen als kinderstem opzette) kwamen we het Nederlandse stel tegen dat we bij de grotten ontmoet hadden. Tijdens het eten werd Bente omhelsd door een jong meisje die leek alsof ze uit het gekkenhuis was ontsnapt. Ze wilde Bente niet loslaten en maakte gekke geluiden en wilde haar zonnebril als cadeau geven. Uiteindelijk heeft het barpersoneel haar weggestuurd, en vervolgens begon ze hetzelfde te doen bij mensen op straat. Dit resulteerde in het feit dat al het personeel was uitgelopen om na deze show te kijken; blijkbaar was deze gek een uitzonderlijk geval, ik vond het eigenlijk een beetje sneu.
Na het eten gingen we weer naar de irish pub en het Nederlandse stel ging mee. Daar waren ook onze Duitse vriendinnen uit het hostel en de drie Nederlandse broers. Ook ontmoetten ik hier een jongen uit San Francisco die naar new york was verhuist om fulltime lead singer/ guitarist te zijn van een band. Deze avond was wederom geslaagd; veel nieuwe mensen ontmoet, leuke gesprekken en goede live muziek van een Britse singer songwriter.
Later op de avond was Fiona al naar de kamer en heb ik nog gepoold. De vorige avond wist ik de weg goed terug te vinden maar dit keer was het lastiger omdat de zoveelste tropische regenbui naar beneden kwam. Nadat ik de verkeerde straat in was gelopen ontmoetten ik een aantal Amerikanen die wachtten op hun bananapancakes die midden op straat (onder parasol) voor hen werd klaargemaakt. Hier was ik getuige van twee fietsers die hard vielen waarvan er eentje doodstil op de grond bleef liggen. Een van de Amerikaanse meisjes besloot te gaan helpen omdat ze zuster was. Hoe dat afliep kreeg ik niet mee want al vrij snel vond ik er een tuktuk maar de beste man kende de naam van het hostel niet. Ik vertelde dat die mij ook naar de bananabar kon brengen omdat dat er naast zat. Na ongeveer 10 minuten kreeg ik argwaan want het was tenslotte maar 10 minuten lopen. Uiteindelijk wilde die me afzetten bij de bananabar die dus aan de hele andere kant van vang vieng was. Ik vertelde dat dit het niet was en hij besloot mij over te leveren aan zijn collega tuktuk chauffeur die het gelukkig wel wist. Hij zette mij af en inmiddels stond het water tot aan mijn enkels en kon ik het hostel niet vinden omdat er een grote bestelbus precies voor de ingang stond en in het donker met regen is alles toch lastiger te herkennen. Het was dan ook een opluchting dat ik het toch gevonden had, meer per toeval. Dit was toch niet een van mijn handigste acties; sorry pap en mam ;) maar het is goed gekomen!
De volgende dag ging onze bus al om half 9 naar vientianne. Na een rit van ongeveer 4 uur kwamen we aan en namen we een tuktuk naar het hostel. Hier werden we vriendelijk onthaald door een Brits/Australische jongen en een oudere man (vermoedelijk zijn vader). Hier in vientianne is het een stuk warmer dan voorheen in Laos en we waren dan ook opzoek naar verkoeling. We vroegen bij de receptie naar het dichtstbijzijnde zwembad en na wat vage instructies gingen we opzoek. Het zwembad waar we dus voor 50 eurocent naar binnen konden was nergens te bekennen. Toen we langs het meest luxe hotel hier liepen kregen we echter een betere ingeving; waarom gingen we niet proberen hier te zwemmen? We werden doorverwezen naar het dakterras waar een mooi groot zwembad was met luxe ligbedden uitkijkend over de hele stad. Moesten wel alleen wel 120.000 kip betalen wat ongeveer 11 euro per persoon is. Dit is hier ongeveer een fortuin maar we besloten dat we het wel verdiend hadden! We kregen grote handdoeken, een kluisje en we konden onder zeer luxe douche, dit was even wat anders dan die hostels. We hebben ongeveer drie uur aan het zwembad gelegen en toen het ging regenen besloten we ons even om te kleden en daarna sushi te gaan eten. In het restaurant kwamen we nog Amerikaans meisje uit een eerdere bus tegen in het wat vervallen eettentje. Fie en ik bestelden een ice tea (waar fie zich al hele middag op verheugd had). We kregen een gifgroen drankje met ijsklontjes en namen tegelijkertijd een slok; fie vertrok en ik kon het niet laten het terug te spugen. Wat was dit voor raar drankje? Het proefde naar bedorven zeewier in combinatie met uitgedrukte sigaretten. We vroegen om een cola en de serveerster vond het maar gek dat wij deze ice tea niet opdronken. Na het eten wilde ik nog even een internetcafe in. Ik had er eentje gevonden maar de man achter de computer zei dat ze bijna sloten. Toen ik vroeg of er nog een ander in de buurt was liep die mee naar buiten. Ik denkende dat die me ging uitleggen waar ik het beste heen kon. Daarentegen zei die dat hij van niks wist, dat ik zo mooi was en blauwe ogen had en of die me mocht knuffelen. Ik voelde me zo ongemakkelijk dat ik het aanbod afwees en half rennend wegliep waarna deze man mij nog de hele straat na keek.
De volgende dag hebben we enigszins uitgeslapen (onze Franse buren waren wel al vanaf 7 uur s ochtends heftige discussies aan het houden) en wilde we rond half 11 ontbijten. Eigenlijk liep het ontbijt maar tot half 10 maar met een onnozele blik en lieve lach zijn ze de slechtste niet hier. Dus nog lekker ontbeten en ons plan was hetzelfde als gister; op naar ons zwembad met alle luxe! Echter, wij als arme backpackers/ studenten hebben natuurlijk geen geld om weer 11 euro per persoon te betalen. Daarom hadden we een plan. Bij binnenkomst sprak ik een medewerker aan dat we hier gister waren en dat we kort zijn gebleven vanwege geluidsoverlast (er werd de dag ervoor wel degelijk geboord). Ik vertelde dat we hier zoveel overlast van hadden ervaren dat we kort zijn gebleven en dat de manager had verteld dat we de volgende dag gratis mochten terugkomen. De werkelijkheid lag natuurlijk iets anders; de dag ervoor had ik wel geklaagd over het geluid maar volgens mij begreep die man er zo weinig van dat hij maar bleef lachen en ons vroeg of we de dag erna weer terug kwamen. Maargoed, eenmaal boven werden we vriendelijk onthaald maar toen die vrouw hoorde dat we gratis naar binnen wilde heeft ze eerst alle medewerkers in het hotel gebeld en niemand wist iets over de manager die iets aan twee blonde Nederlandse meisjes had toegezegd. Wij bleven het tegendeel beweren en mochten blijven! Inmiddels keek al het personeel niet meer zo aardig en iets later kwam de manager (nu de echte meen ik) het verhaal navragen. Hij lachte vriendelijk en verder hebben we niks meer vernomen. Uiteindelijk hebben ze toch nog iets aan ons verdient; we hebben er tenslotte geluncht! Dus echt veel te klagen hebben ze niet.
Later deze dag vliegen we naar Hanoi, hier overnachten we en de dag daarna op naar halong bay voor drie daagse boottocht, ben benieuwd!
Meer volgt,
Loes
De dag na de irish pub (waar ze naast guiness ongeveer elke soort drank serveerden) besloten we te gaan tuben. Je begrijpt, echt fit waren we niet maar we besloten na een ontbijt van spaghetti en cordon bleu (niet te eten) dat we er klaar voor waren. Ieder kreeg zijn eigen band en samen met de Nederlandse meisjes Carmen en Lisa en drie Britse jongens uit Londen werden we naar de eerste bar gebracht. Net toen we wegreden kwam de regen met bakken uit de hemel en waren we dus al helemaal doorweekt voordat we het water in geweest waren.
In de eerste bar waren verdwaalden backpackers met glitters op hun gezicht en eyeliner aan het bierpongen. Ik besloot mee te doen maar liet het drinken over aan mijn teamgenoot. De sfeer was goed maar zweverig. Een meid uit tel aviv ging helemaal los in haar eentje en ging een yoga act opvoeren vlak voor de rivier. De propper van de meest foute bar was er ook te bekennen inclusief foute legging en gouden kettingen, hij vroeg of ik zijn schouders wilde masseren, ik heb hem vriendelijk bedankt en uiteindelijk kreeg die het voor elkaar dat een Britse jongen die eer had.
Toen de regen voorbij was besloten we in onze banden te stappen, de rivier in en op naar de volgende bar. Deze bleek maar 10 minuten verder op en dit bleek ook gelijk de laatste te zijn. Hier konden we jeu de boulen, tafeltennissen, basketballen, volleyballen en in hangmatten liggen. De sfeer wat ontspannen en na een tijdje kwamen ook de drie Nederlandse broers uit Houten. Ook nog een aardige Brit ontmoet die in Australië werkte en een jongen uit Liverpool. Rond 17 uur besloten we naar het einde te gaan met een grote groep. Dus met onze band weer de rivier op; fenomenaal uitzicht tussen de rotswanden! Uiteindelijk begon het te schemeren en wisten we dat we moesten opschieten omdat het hier van het een op andere moment donker wordt, en in het donker op een rivier waar de stroming soms wat verraderlijk is leek ons onhandig.
Na drie kwartier en het ontwijken van enkele opstakels (stenen, houten vlotten) hadden we toch het eindstation gevonden. Hier probeerden ze ons nog drankjes aan te smeren maar aangezien we alleen hadden ontbeten zijn we snel naar het hostel gegaan, omgekleed en lekker wat gegeten. In het restaurantje (met vreemd personeel dat dus zowel mannen als kinderstem opzette) kwamen we het Nederlandse stel tegen dat we bij de grotten ontmoet hadden. Tijdens het eten werd Bente omhelsd door een jong meisje die leek alsof ze uit het gekkenhuis was ontsnapt. Ze wilde Bente niet loslaten en maakte gekke geluiden en wilde haar zonnebril als cadeau geven. Uiteindelijk heeft het barpersoneel haar weggestuurd, en vervolgens begon ze hetzelfde te doen bij mensen op straat. Dit resulteerde in het feit dat al het personeel was uitgelopen om na deze show te kijken; blijkbaar was deze gek een uitzonderlijk geval, ik vond het eigenlijk een beetje sneu.
Na het eten gingen we weer naar de irish pub en het Nederlandse stel ging mee. Daar waren ook onze Duitse vriendinnen uit het hostel en de drie Nederlandse broers. Ook ontmoetten ik hier een jongen uit San Francisco die naar new york was verhuist om fulltime lead singer/ guitarist te zijn van een band. Deze avond was wederom geslaagd; veel nieuwe mensen ontmoet, leuke gesprekken en goede live muziek van een Britse singer songwriter.
Later op de avond was Fiona al naar de kamer en heb ik nog gepoold. De vorige avond wist ik de weg goed terug te vinden maar dit keer was het lastiger omdat de zoveelste tropische regenbui naar beneden kwam. Nadat ik de verkeerde straat in was gelopen ontmoetten ik een aantal Amerikanen die wachtten op hun bananapancakes die midden op straat (onder parasol) voor hen werd klaargemaakt. Hier was ik getuige van twee fietsers die hard vielen waarvan er eentje doodstil op de grond bleef liggen. Een van de Amerikaanse meisjes besloot te gaan helpen omdat ze zuster was. Hoe dat afliep kreeg ik niet mee want al vrij snel vond ik er een tuktuk maar de beste man kende de naam van het hostel niet. Ik vertelde dat die mij ook naar de bananabar kon brengen omdat dat er naast zat. Na ongeveer 10 minuten kreeg ik argwaan want het was tenslotte maar 10 minuten lopen. Uiteindelijk wilde die me afzetten bij de bananabar die dus aan de hele andere kant van vang vieng was. Ik vertelde dat dit het niet was en hij besloot mij over te leveren aan zijn collega tuktuk chauffeur die het gelukkig wel wist. Hij zette mij af en inmiddels stond het water tot aan mijn enkels en kon ik het hostel niet vinden omdat er een grote bestelbus precies voor de ingang stond en in het donker met regen is alles toch lastiger te herkennen. Het was dan ook een opluchting dat ik het toch gevonden had, meer per toeval. Dit was toch niet een van mijn handigste acties; sorry pap en mam ;) maar het is goed gekomen!
De volgende dag ging onze bus al om half 9 naar vientianne. Na een rit van ongeveer 4 uur kwamen we aan en namen we een tuktuk naar het hostel. Hier werden we vriendelijk onthaald door een Brits/Australische jongen en een oudere man (vermoedelijk zijn vader). Hier in vientianne is het een stuk warmer dan voorheen in Laos en we waren dan ook opzoek naar verkoeling. We vroegen bij de receptie naar het dichtstbijzijnde zwembad en na wat vage instructies gingen we opzoek. Het zwembad waar we dus voor 50 eurocent naar binnen konden was nergens te bekennen. Toen we langs het meest luxe hotel hier liepen kregen we echter een betere ingeving; waarom gingen we niet proberen hier te zwemmen? We werden doorverwezen naar het dakterras waar een mooi groot zwembad was met luxe ligbedden uitkijkend over de hele stad. Moesten wel alleen wel 120.000 kip betalen wat ongeveer 11 euro per persoon is. Dit is hier ongeveer een fortuin maar we besloten dat we het wel verdiend hadden! We kregen grote handdoeken, een kluisje en we konden onder zeer luxe douche, dit was even wat anders dan die hostels. We hebben ongeveer drie uur aan het zwembad gelegen en toen het ging regenen besloten we ons even om te kleden en daarna sushi te gaan eten. In het restaurant kwamen we nog Amerikaans meisje uit een eerdere bus tegen in het wat vervallen eettentje. Fie en ik bestelden een ice tea (waar fie zich al hele middag op verheugd had). We kregen een gifgroen drankje met ijsklontjes en namen tegelijkertijd een slok; fie vertrok en ik kon het niet laten het terug te spugen. Wat was dit voor raar drankje? Het proefde naar bedorven zeewier in combinatie met uitgedrukte sigaretten. We vroegen om een cola en de serveerster vond het maar gek dat wij deze ice tea niet opdronken. Na het eten wilde ik nog even een internetcafe in. Ik had er eentje gevonden maar de man achter de computer zei dat ze bijna sloten. Toen ik vroeg of er nog een ander in de buurt was liep die mee naar buiten. Ik denkende dat die me ging uitleggen waar ik het beste heen kon. Daarentegen zei die dat hij van niks wist, dat ik zo mooi was en blauwe ogen had en of die me mocht knuffelen. Ik voelde me zo ongemakkelijk dat ik het aanbod afwees en half rennend wegliep waarna deze man mij nog de hele straat na keek.
De volgende dag hebben we enigszins uitgeslapen (onze Franse buren waren wel al vanaf 7 uur s ochtends heftige discussies aan het houden) en wilde we rond half 11 ontbijten. Eigenlijk liep het ontbijt maar tot half 10 maar met een onnozele blik en lieve lach zijn ze de slechtste niet hier. Dus nog lekker ontbeten en ons plan was hetzelfde als gister; op naar ons zwembad met alle luxe! Echter, wij als arme backpackers/ studenten hebben natuurlijk geen geld om weer 11 euro per persoon te betalen. Daarom hadden we een plan. Bij binnenkomst sprak ik een medewerker aan dat we hier gister waren en dat we kort zijn gebleven vanwege geluidsoverlast (er werd de dag ervoor wel degelijk geboord). Ik vertelde dat we hier zoveel overlast van hadden ervaren dat we kort zijn gebleven en dat de manager had verteld dat we de volgende dag gratis mochten terugkomen. De werkelijkheid lag natuurlijk iets anders; de dag ervoor had ik wel geklaagd over het geluid maar volgens mij begreep die man er zo weinig van dat hij maar bleef lachen en ons vroeg of we de dag erna weer terug kwamen. Maargoed, eenmaal boven werden we vriendelijk onthaald maar toen die vrouw hoorde dat we gratis naar binnen wilde heeft ze eerst alle medewerkers in het hotel gebeld en niemand wist iets over de manager die iets aan twee blonde Nederlandse meisjes had toegezegd. Wij bleven het tegendeel beweren en mochten blijven! Inmiddels keek al het personeel niet meer zo aardig en iets later kwam de manager (nu de echte meen ik) het verhaal navragen. Hij lachte vriendelijk en verder hebben we niks meer vernomen. Uiteindelijk hebben ze toch nog iets aan ons verdient; we hebben er tenslotte geluncht! Dus echt veel te klagen hebben ze niet.
Later deze dag vliegen we naar Hanoi, hier overnachten we en de dag daarna op naar halong bay voor drie daagse boottocht, ben benieuwd!
Meer volgt,
Loes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
